ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

<www.GreekAmericanNewsAgency.com

Alexandros Stefanopoulos

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

«Ο ελληνισμός ως έθνος-κοσμοσύστημα (και όχι ως έθνος-κράτος), συγκρότησε για πρώτη φορά στην ιστορία ένα πλήρες ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα με το οποίο πορεύθηκε μέχρι τη μετάβασή του στο κράτος-έθνος. Η ελληνικότητα ως ένα σύνολο ανθρωποκεντρικών -δηλαδή ελευθέρων- κοινωνιών τοποθετείται επομένως στον αντίποδα του υπόλοιπου κόσμου που ιστορικά, έως τους νεότερους χρόνους (μέχρι τον 19ο αιώνα), έζησε υπό ένα φεουδαλικό καθεστώς. Η ελληνική παιδεία είναι το γινόμενο ενός πολιτισμού που δίνει περιεχόμενο στις νοοτροπίες, στις συμπεριφορές, στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων, στην προσέγγιση των θεσμών της οικονομίας και της πολιτικής… Με άλλα λόγια ενώ ο υπόλοιπος κόσμος συγκροτήθηκε για πρώτη φορά σε έθνος με την έξοδό του από τη φεουδαρχία και την αναμόρφωσή του υπό το πρίσμα της ελευθερίας, ο ελληνισμός προϋπήρξε ως έθνος και απλώς μεταμορφώθηκε από έθνος-κοσμοσύστημα σε έθνος-κράτος.» Αυτά και πολλά άλλα εξίσου σημαντικά που οφείλουμε να γνωρίζουμε τονίζει μεταξύ άλλων ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης αναφερόμενος στον Ελληνισμό, τις αξίες και την συνολική παγκόσμια προσφορά του, όχι απλά ως σύστημα παραγωγής ιδεών που διαμόρφωσαν το παγκόσμιο δυτικό πολιτικό γίγνεσθαι. Ο Γιώργος Κοντογιώργης είναι από εκείνους που εξάγουν στα δυτικά πανεπιστήμια την ελληνική σκέψη και διανόηση με σύγχρονο και μεταδοτικό τρόπο. Οι αίθουσες των πανεπιστημίων είναι πάντα κατάμεστες, όχι μόνο όταν έχει ενώπιον του Ευρωπαίους φοιτητές αλλά και όταν κάνει παρουσιάσεις και εισηγήσεις σε όλο τον κόσμο. Έχει συγγράψει δεκάδες επιστημονικά άρθρα, δοκίμια, μελέτες αλλά και βιβλία, τα οποία αποτελούν πνευματικά εγχειρίδια και εθνική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Είναι από τους λίγους που έχει τιμήσει η Γαλλική Δημορατία με την υψηλότερη διάκριση του τάγματος των Ιπποτών.

Η μόνιμη τριβή, σπουδή και επιστημονική εντρύφηση του με το αρχαιοελληνικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα τον έχει καταστήσει σχεδόν τον μοναδικό παγκοσμίως που έχει αναλύσει και καθιερώσει την έννοια του Ελληνικού κοσμοσυστήματος. Μια έννοια που εμπεριέχει όλοκληρο το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι του Ελληνισμού, της πολιτισμικής και πολιτιστικής συνέχειας του ως μετουσίωσής του στην πρώτη μεγάλη συγκροτημένη έννοια περί Έθνους. Ο ίδιος βαθιά σεμνή προσωπικότητα που στοχάζεται και προβληματίζεται πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα πάντα έχει να προσθέσει με όσα κάθε φορά μας αποκαλύπτει μέσα από τα βιβλία και τα επιστημονικά δοκίμα που συγγράφει σε μόνιμη βάση. Η σκέψη και οι προβληματισμοί του αναλύουν σε βάθος την έννοια κράτος έθνος και κάνει σαφείς τους διακριτούς ρόλους μεταξύ κράτους και έθνους. Είναι από εκείνους, που εκτός των άλλων ενασχολήσεών του, που πρώτος δεν δίστασε να απαντήσει στην θεωρία του Σάμιουελ Χάντικτον με ατράνταχτα επιχερήματα για την «σύγκρουση των πολιτισμών» με ένα τεκμηριωμένο άρθρο του που έκανε το γύρο του κόσμου, το οποίο προκάλεσε πολλές συζητήσεις στην παγκόμσμια επιστημονική κοινότητα για την δεινότητα και την ευθύτητά της πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνιολογικά ορθής σκέψης του. Στην Ελλάδα, πάντα ανήσυχο πνεύμα και καθόλου εξοικειωμένο με την κάθε μορφής εξουσία ήταν από αυτούς που εγκαίρως διείδε τις ιδιοτελείς πολιτικές σκοπιμότητες του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου που εκφραζόταν με έντονο πολιτικά δημαγωγικό τρόπο εισάγοντας και νομιμοποιώντας την πλήρη εκκοσμίκευση στην Εκκλησία, του απάντησε με το πολύκροτο βιβλίο του «ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ». Ένα βιβλίο καταπέλτης για εκείνη την πραγματικότητα και σκληρή αλλά αληθινή απάντηση στην εξωτερική εικόνα και το φαίνεσθαι της Εκκλησίας που είχε καθιερωθεί ως πράξη ζωής από τον τότε προκαθήμενο. Ένα από τα βασικά αντικείμενα μελέτης του πέρα από το ΑρχαιΕλληνικό πολιτικό κοσμοσύστημα είναι και ο Οικουμενικός Ελληνισμός. Πρόσφατα παρουσιάσε ένα νέο επιστημονικό δοκίμιο που πρέπει να διβάσουν οι ελληνες πολιτικοί. Θέμα του νέου του βιβλίου «Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗ».

Με βαθιά ριζωμένα μέσα του τα βιώματα του πατέρα του που υπήρξε μετανάστης στις ΗΠΑ και με στενότατους δεσμούς με αυτό που λέγεται Ομογένεια. Ήταν από τους πρώτους θεωρητικούς αν όχι πατέρας της ιδέας του να χρησιμοποιηθεί συγκροτημένα πολιτικά ο οικουμενικός ελληνισμός με μια πολύ συγκεκριμένη πρότασή του για ένα σύστημα που αυτο-οργανώνει την λεγόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση του Ελληνισμού. Μετά η ιδέα αυτή αναπαράχθηκε σε κακέκτυπα και εν τέλει διαστρεβλώθηκε και έτσι γεννήθηκε το πολιτικό εξάμβλωμα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ το ΣΑΕ. Ένας θεσμός που κυριολεκτικά διέλυσε την όποια πρωτόλεια και υποτυπώδη αυτο-οργάνωση του Ελληνισμού σε όλο τον κόσμο. Η ομογένεια στις ΗΠΑ τον άκουσε και τον γνώρισε, μέσα από τις εργώδεις προσπάθειες του να στηρίξει και να βοηθήσει την παραπαίουσα (και τότε και σήμερα δυστυχώς) Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος ΝΥ όπου αμέσως όταν του ζητήθηκε στήριξε την πρώτη αυτόβουλη και απόλυτα ελεύθερη πρωτοβουλία της Ομογένειας για την διοργάνωση του πρώτου παναμερικανικού χαρακτήρα (και μάλιστα κοινά πολιτικά αποδεκτής προσπάθειας της Ομογένειας) συνέδριου με θέμα «Ο Ελληνισμός της Αμερικής τον 21^ο αιώνα». Ο Γιώργος Κοντογιώργης υπήρξε μεταξύ άλλων επίσης πρωτοκορυφαίων διεθνούς κύρους και εμβέλειας επιστήμονων που συνεργάστηκαν αθόρυβα για την μεγαλύτερη, άρτια και άψογα επαγγελματική διοργάνωση του Ελληνισμού της Αμερικής που υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Ασχέτως ως προς το αποτέλεσμα-το οποίο χρήζει μεγάλης ανάλυσης- ήταν ολοκληρωτικά μια προσπάθεια που για πρώτη φορά συγκέντρωσε τόσο μεγάλη υποστήριξη από όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα ακριβώς γιατί προερχόταν από το κύτταρο της ομογένειας. Έναν ιστορικό δευτεροβάθμιο ζωντανό -με τις όποιες αδυναμίες του- υπαρκτό οργανισμό. Προσπάθεια που όσο και υποστήριξαν στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι επίσημοι φορείς, οι μόνοι που αντέδρασαν αφανώς εδώ στην καρδιά της Ομογένειας, ήταν τα γνωστά σκοτεινά ιδιοτελή προσωπικά και προσωπαγή μεγάλα ή μικρά συμφέροντα, ενώ εμφανώς εκείνοι που πολέμησαν την πρώτη γνήσια προσπάθεια της ομογένειας, και μάλιστα όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων με εντελώς παράνομα και έκνομα μέσα και χωρίς την συγκατάθεση των διασυλλογικών οργάνων τους ήταν οι κ.κ. Βεληβασάκης και Σπυρόπουλος και όσοι τους έσπρωξαν προς αυτή την ολισθηρή κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα οδυνηρό για την Ομογένεια {διαλύθηκε επί της ουσίας το ΣΑΕ Αμερικής και το ΕΕΣ}αλλά οδυνηρότερο το αποτέλεσμα ήταν ειδικότερα για την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος ΝΥ. Αυτά όμως ανήκουν σε μια άλλη υπόθεση που ακόμα παραμένει ανοιχτή και με πολλά άγνωστα κεφάλαια… Σήμερα ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης μιλά στο Greek American News Agency και στον συνάδελφο Αποστόλη Ζώη για το Ελληνικό κοσμοσύστημα. Αναλύει και παρουσιάζει με απλό τρόπο την θεωρία περί ελληνικού κοσμοσυστήματος. Ας παρακολουθήσουμε την ενδιαφέρουσα συζήτηση τους.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

1. Τι είναι για σας ελληνικότητα; Πιστεύετε πώς η ελληνικότητα τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε μια σύγκρουση με ένα άτυπο μέτωπο που κατάφερε να κυριαρχήσει σε ορισμένους ευαίσθητους τομείς της χώρας μας; Ποια η σημασία της σήμερα; Το ελληνικό έθνος λοιπόν προϋπήρξε του Κράτους και δεν κατασκευάστηκε από αυτό;

Η ελληνικότητα ορίζει ένα περιεχόμενο του κοινωνικού βίου, μια ορισμένη αντίληψη για τη ζωή η οποία αναδεικνύει την ελευθερία ως καταστατικό θεμέλιο του ανθρώπου. Υπό την έννοια αυτή η ελληνικότητα στοιχειοθετεί την συλλογική ταυτότητα του Έλληνα, που αποδίδεται στις μέρες μας με τον όρο έθνος. Το έθνος που οριοθετεί το περιεχόμενο της ελληνικότητας, στο παρελθόν ενσάρκωνε στην ολότητά του αυτό που ονομάζω ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα, δηλαδή ένα αύταρκες και συνεκτικό σύνολο πολιτειακά συγκροτημένων κοινωνιών με πρόσημο την ελευθερία. Ο ελληνισμός ως έθνος-κοσμοσύστημα (και όχι ως έθνος-κράτος), συγκρότησε για πρώτη φορά στην ιστορία ένα πλήρες ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα με το οποίο πορεύθηκε μέχρι τη μετάβασή του στο κράτος-έθνος. Η ελληνικότητα ως ένα σύνολο ανθρωποκεντρικών -δηλαδή ελευθέρων- κοινωνιών τοποθετείται επομένως στον αντίποδα του υπόλοιπου κόσμου που ιστορικά, έως τους νεότερους χρόνους (μέχρι τον 19ο αιώνα), έζησε υπό ένα φεουδαλικό καθεστώς. Η ελληνική παιδεία είναι το γινόμενο ενός πολιτισμού που δίνει περιεχόμενο στις νοοτροπίες, στις συμπεριφορές, στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων, στην προσέγγιση των θεσμών της οικονομίας και της πολιτικής κλπ. Η επισήμανση αυτή διευκρινίζει, από την άλλη, ότι το ελληνικό έθνος προϋπήρξε σαφώς του νεότερου κράτους και χρονολογείται από τις απαρχές του ελληνικού κοσμοσυστήματος, δηλαδή από την εποχή των Μυκηναίων. Το γεγονός αυτό δεν έχει να κάμει με τη διαπίστωση ότι τα στοιχεία που συγκροτούν το ελληνικό έθνος-κοσμοσύστημα μεταβάλλονται ως προς την μεταξύ τους βαρύτητα ή με την προσθήκη νέων, δεδομένου ότι το ίδιο το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα δεν αποτελεί μια στατική έννοια. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που εκφράζονται οι πολιτικές συνιστώσες του έθνους, δηλαδή η βούλησή του. Με διαφορετικό τρόπο λειτούργησε πολιτικά η βούληση του έθνους στην εποχή της πόλης-κράτους με διαφορετικό στις διάφορες φάσεις της οικουμένης, με άλλον τέλος στις περιόδους που ο ελληνισμός τελούσε υπό καθεστώς πολιτικής κατοχής, όπως στη ρωμαιοκρατία και στην οθωμανοκρατία. Η διαπίστωση αυτή απαντά και στον ισχυρισμό της νεοτερικότητας ότι το έθνος αποτέλεσε κατασκευή του νεότερου κράτους. Το έθνος, μόλις άρχισε να αναφαίνεται μεταξύ των ελεύθερων κοινωνικών θυλάκων που διέφευγαν από τη φεουδαρχία, το οικειοποιήθηκε το νεότερο κράτος για να αποκτήσει νομιμοποίηση η πολιτική του κυριαρχία επί της κοινωνίας, δεν το δημιούργησε. Με άλλα λόγια ενώ ο υπόλοιπος κόσμος συγκροτήθηκε για πρώτη φορά σε έθνος με την έξοδό του από τη φεουδαρχία και την αναμόρφωσή του υπό το πρίσμα της ελευθερίας, ο ελληνισμός προϋπήρξε ως έθνος και απλώς μεταμορφώθηκε από έθνος-κοσμοσύστημα σε έθνος-κράτος. Άλλωστε, ο νεότερος κόσμος αυτό που κάνει είναι να αναπαράγει τον ορισμό του έθνους που έδωσαν οι Έλληνες ήδη από την αρχαιότητα και τον οποίο βίωνε ο ελληνισμός μέχρι το τέλος, μέχρι τη μετάβασή του στο κράτος-έθνος. Τι ενοχλεί τη νεοτερικότητα να αντιληφθεί και συνάμα να αποδεχθεί το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός; Πρώτον, η ασθενική της γνωσιολογία, οι περιορισμένες γνώσεις που έχει για το πώς και το γιατί της συγκρότησης του κοινωνικού κόσμου. Το διαμέτρημα της νεοτερικότητας είναι εξαιρετικά περιορισμένο για να μπορέσει να το συλλάβει. Δεύτερον, η παραδοχή ότι το έθνος προϋπήρξε του νεότερου κράτους δεν συμβιβάζεται με την εικόνα της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της η «Δύση» προκειμένου να ηγεμονεύσει στον κόσμο. Τρίτον, εάν η νεοτερικότητα αποδεχθεί ότι φαινόμενα όπως το έθνος απαντώνται πριν από αυτήν θα πρέπει να εξηγήσει γιατί εμφανίζει μια τόσο καταλυτική υστέρηση έναντι του ελληνικού κόσμου. Η σύγκριση μαζί του θα την υποχρεώσει να απολογηθεί για τα ζητήματα στα οποία υστερεί. Και δεν είναι ήσσονος σημασίας. Θα πρέπει να διευκρινίσει γιατί αντιλαμβάνεται το έθνος ως το ανήκειν της κοινωνίας στο κυρίαρχο κράτος και όχι ως την ταυτολογία της δημοκρατίας. Ποιος μπορεί άραγε να ισχυρισθεί αξιόπιστα ότι ο νεοτερικός κόσμος είναι έτοιμος να παραιτηθεί από το προνόμιο να διαφεντεύει την κοινωνία των πολιτών και να της αποδώσει την ευθύνη των υποθέσεών της; Διότι το διακύβευμα αν την ευθύνη του έθνους την έχει το κράτος ή η κοινωνία έχει να κάμει με το είδος της ελευθερίας που υιοθετούμε. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνικότητα σήμερα, ως ταυτοτική συνείδηση ελευθερίας, αποτελεί ένα καίριο ανάχωμα ικανό να προικίσει την κοινωνία με αντιστάσεις απέναντι στους ποικίλους όσους εσωτερικούς και εξωτερικούς πραγματικούς ή επίδοξους ηγεμόνες, οι οποίοι με εφαλτήριο το κράτος και την αγορά επιδιώκουν την ομηρία της.

Εκτιμάτε πώς σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανάγκη από κοινωνική και εθνική συνοχή για να αντέξουμε τις προκλήσεις των καιρών;

Η συνοχή είναι προϋπόθεση για να υπάρξει και να ευημερήσει μια κοινωνία, διότι με αυτήν επιτυγχάνεται η διαμόρφωση κοινών στόχων και η στράτευση στην υλοποίησή τους. Το ερώτημα ωστόσο έχει να κάμει με τη βάση της συνοχής. Σε ποιο επίπεδο θα επιτευχθεί η συναίνεση της κοινωνίας; Να συμφωνηθεί δηλαδή ποια θα είναι τα θέματα στα οποία θα αποτελέσουν το σημείο συνάντησης των μελών της. Μια κοινή αντίληψη για το έθνος, για τον προορισμό του και, κατ’επέκταση, για τη διαχείριση των ζητημάτων που άπτονται με το εθνικό συμφέρον. Μια κοινή αντίληψη για τον πολιτισμό, για την οικονομία και για την κοινωνική διαστρωμάτωση, για την παιδεία και για το μέλλον του τόπου. Για να επιτευχθεί η συνοχή είναι αναγκαίο να έχει εγκαθιδρυθεί ένα πεδίο ισορροπίας ανάμεσα στα διάφορα στρώματα της κοινωνίας, αλλά και μια εστία ικανοποίησης, που δεν θα δεν θα δημιουργεί απογοητεύσεις. Προϋπόθεση ωστόσο για μια εθνική και κοινωνική συνοχή αποτελεί η ανταποκρισιμότητα του κράτους και της πολιτικής ηγεσίας στις προσδοκίες της κοινωνίας. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα στην Ελλάδα.

Γιατί όλα τα αγαθά -ακόμα και τα πνευματικά έχουν μεταβληθεί σε εμπόρευμα; Ενώ οτιδήποτε μπορεί να εναντιωθεί σ’ αυτό το ολιγαρχο-οικονομικό τσουνάμι, θα πρέπει να σβήσει, να εκλείψει, να εξοντωθεί; Πώς κρίνετε τη στάση των ΜΜΕ ειδικά των τηλεοπτικών σε αυτή τη μάχη της επικράτησης;

Η εμπορευματοποίηση είναι αποτέλεσμα της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της αγοράς, που επήλθε λόγω της ανατροπής μιας στοιχειώδους ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Από τη στιγμή που πολιτική τάξη δεν συναντιέται πια με την κοινωνία ούτε σε εξωθεσμική βάση (μέσω της ιδεολογικής συγγένειας κλπ), ήταν φυσικό το κράτος να μεταβληθεί σε ενεργούμενο των δυνάμεων της αγοράς. Τυπικό παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση της πολιτικής από τα ΜΜΕ. Η πολιτική έχει μεταβληθεί, από λειτουργία που διαχειρίζεται το δημόσιο αγαθό, τα ζητήματα της κοινωνίας και του έθνους σε προϊόν. Οπότε και ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως απλός καταναλωτής του πολιτικού του αγαθού και όχι ως διακινητής των συμφερόντων του. Αυτό συνέβη διότι η κοινωνία αντιμετωπίζεται ως ιδιώτης ενώ το οικονομικό και πολιτικό σύστημα το κατέχει και το διαχειρίζεται κατά βούληση ο ιδιοκτήτης του. Αν η κοινωνία είναι πολιτικοποιημένη και ζητάει περισσότερη πολιτική την πολιτική θα την επεξεργασθεί και θα την πουλήσει ο μεντιάρχης. Το ζήτημα επομένως είναι να αλλάξει το σύστημα έτσι ώστε να περιέλθει στον έλεγχο των συντελεστών του. Να επιβληθεί, για παράδειγμα, στα ΜΜΕ η δημοκρατική αρχή και να αφαιρεθεί από αυτά το δικαίωμα της αυτορύθμισης. Η αυτορύθμιση οδηγεί στην ιδιοποίηση της πολιτικής, στην αυθαιρεσία, στην κατάχρηση ενός δημοσίου αγαθού και φυσικά στη λογοκρισία.

Θεωρείτε ότι η ελληνική επιστήμη ασφυκτιά ανάμεσα σε μια παραδοσιακή ιστοριογραφία, που ένας κλάδος της απολήγει στον εθνικισμό, και σ’ εκείνη της «εκσυγχρονιστικής» νεωτερικότητας, η οποία επιχειρεί να επιβάλει την εθνικιστική αντίληψη της Ιστορίας, που διδάσκει η Δυτική Ευρώπη; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές Σχολές Σκέψης;

Όντως το κοινό σημείο συνάντησης μεταξύ των δυο αυτών σχολών είναι ο εθνικισμός τους. Και οι δυο εμπνέονται από την ευρωπαϊκή επιστήμη. Είναι όμως εξίσου μονομερείς και επιχειρούν να δικαιώσουν καταστάσεις όχι να εξηγήσουν και να αναδείξουν το ιστορικό γεγονός. Η παραδοσιακή ιστοριογραφία είναι βασικά επιλεκτική, ιδεαλιστική και καταγραφική. Η «εκσυγχρονιστική» ιστοριογραφία ωστόσο επιχειρεί να νομιμοποιήσει στην ελληνική κοινωνία την ηγεμονία των νικητών της νεοτερικότητας. Παίζει δηλαδή ένα ρόλο χειραγώγησης της ελληνικής κοινωνίας, που συνίσταται στην κάμψη των αντιστάσεών της απέναντι σε εικόνες, συμπεριφορές και καταστάσεις που αμφισβητούν το μοντέλο του «εξευρωπαϊκού» που της επεβλήθη, λίγο μετά την απελευθέρωσή της. Η «εκσυγχρονιστική» ιστοριογραφία έχει αναλάβει ένα ρόλο εξαιρετικά αντιδραστικό που αποβλέπει στην απαξίωση του προοδευτικού ιστορικού παραδείγματος του ελληνισμού και της ίδιας της κοινωνίας με απώτερο στόχο τη νομιμοποίηση του κράτους. Η αντιδραστική αυτή λειτουργία της σχολής αυτής αποτελεί την σταθερά της. Και πρόσφατα ανέλαβε με εργολαβικό τρόπο να ενοχοποιήσει την κοινωνία και το παρελθόν της για την αποτυχία των μεταρρυθμίσεων, θέλοντας ακριβώς να απαλλάξει από την ευθύνη της εκτροπής του κράτους από το σκοπό του τους πολιτικούς.

Πιστεύετε πώς το ελληνικό πανεπιστήμιο αναπαράγεται αυθεντικά αυτό που αποτελεί θεμέλιο του ελληνικού κράτους: η κομματική και προσωπική ιδιοποίηση; Πώς ολόκληρο το πανεπιστημιακό σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε οι φορείς του και η λειτουργία του να συναρτώνται από την κομματική εξουσία ή τη συναλλαγή;

Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να διαφύγει από το γενικό κλίμα της ιδιοποίησης που έχει επιβάλλει το ελληνικό κράτος σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Είναι ο κατεξοχήν χώρος που αναπαράγει το κομματικό προσωπικό. Οι παραταξιάρχες φοιτητές εκπαιδεύονται στην χειραγώγηση, στην καταφρόνηση του σώματος των φοιτητών και των προβλημάτων τους, να αντιλαμβάνονται τους θεσμούς και τη δημοκρατία ως μηχανισμούς ή ως εφαλτήρια για την εξυπηρέτηση του σκοπού του κόμματος και όχι ως αυτοσκοπό που οδηγεί στην ελευθερία. Τα πανεπιστήμια είναι δέσμια της κομματοκρατίας, δεν αφήνονται να αναπνεύσουν και να εκπληρώσουν το σκοπό τους. Όλα τα σκάνδαλα που έχουν αποκαλυφθεί στα πανεπιστήμια, είχαν πίσω τους την συνενοχή των παρατάξεων. Τα πανεπιστήμια λεηλατούνται επειδή κομματοκρατούνται. Είχα προτείνει οι εκπρόσωποι των φοιτητών στα πανεπιστημιακά όργανα να κληρώνονται από το σύνολο των φοιτητών. Το αρνήθηκαν συλλογικά τα κόμματα. Διότι με την κλήρωση οι φοιτητές θα έπαιρναν στα χέρια τους τη διαχείριση των υποθέσεών τους και θα έσπαζαν έτσι την ραχοκοκαλιά της κομματοκρατίας. Η κυρία Γιαννάκου και οι περί αυτήν με βαρύγδουπο τρόπο εμφάνισαν την εκλογή των φοιτητοπατέρων με ψηφοφορία. Θυμηθείται τη λυσσαλέα αντίδραση πολλών στο μέτρο αυτό, που μαρτυρεί την υψηλή περιφρόνηση που τρέφουν στην κοινωνία των φοιτητών. Παρόλ’αυτά, η ρύθμιση αποτελεί μια τυπική απάτη που απέβλεπε τελικά στην μεγαλύτερη χειραγώγηση των φοιτητών και των πανεπιστημίων από τις παρατάξεις και τα κόμματα. Διότι δεν έκαμαν τίποτε άλλο από το να νομιμοποιήσουν με τη δείθεν ψήφο των φοιτητών αυτό που πριν το έκαναν ξεδιάντροπα και είχε ξεσηκώσει τη γενική κατακραυγή. Και τώρα τους εκπροσώπους των φοιτητών στα πανεπιστημιακά σώματα τους ορίζουν οι παραταξιάρχες δεν τους επιλέγουν οι φοιτητές. Επειδή ακριβώς δεν έχουν καμία διάθεση να αποδώσουν το πανεπιστήμιο στην ελληνική κοινωνία και τελικά να του επιτρέψουν να εκπληρώσει το σκοπό του, διακινούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα ιδιωτικά και μάλιστα τα ξένα πανεπιστήμια. Και όσοι συντάχθηκαν κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων για να μην χάσουν την επιρροή τους, συμβάλλουν τα μέγιστα στην απαξίωση των κρατικών και μάλιστα στη νομιμοποίηση των ιδιωτικών εργαστηρίων. Οι επιπτώσεις της απαξίωσης αυτής θα φανούν πολύ σύντομα διότι πλήττουν την καρδιά της κοινωνίας. Δεν αισθάνονται ντροπή διότι προτιμούν να καταβαραθρώσουν τη χώρα παρά να την απαλλάξουν από την πολιτική κατοχή στην οποία την έχουν υποβάλλει. Ο τρόπος που τα κόμματα λειτουργούν εν τέλει στο πανεπιστήμιο καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι συμπεριφέρονται απέναντι στην ελληνική κοινωνία ως κατακτητές και όχι προφανώς ως θεράποντές της.

Μπορείτε να μας μιλήσετε για το τελευταίο σας βιβλίο; Ποια στοιχεία έχουν άμεση σχέση και συνάρτηση με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα; Ποια πράγματα μπορούν να χρησιμεύσουν στους 300 της Ελληνικής βουλής;

Υποθέτω ότι αναφέρεστε στο βιβλίο μου «Η Ελληνική Δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή» που κυκλοφόρησε το τέλος Δεκεμβρίου από τις Εκδόσεις Παρουσία. Η περίπτωση του Ρήγα αποκαλύπτει με τον πιο παραστατικό τρόπο ποιο ήταν το διαμέτρημα του ελληνισμού τον 18ο αιώνα και επίσης σε πόση απόσταση από την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και των πιο προοδευτικών εκπροσώπων της, προπορευόταν ο ελληνικός κόσμος της εποχής. Το πολιτειακό πρόταγμα του Ρήγα είναι έτη φωτός μπροστά από τα πιο προοδευτικά ρεύματα του δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού για τον απλό λόγο ότι εμπνέεται από τις πραγματικότητες των ελληνικών κοινωνιών της εποχής. Οι οποίες πραγματικότητες αντανακλούν εκείνες των πόλεων/κοινών, δηλαδή των κοινωνιών που αποτέλεσαν το θεμέλιο του βίου του ελληνισμού από την αρχαιότητα. Ο Ρήγας πήγε ακόμη πιο πέρα προτείνοντας την δημοκρατική ανασυγκρότηση ολόκληρου του ελληνικού κόσμου. Το Σύνταγμά του προβλέπει τη δημιουργία μιας οικουμενικής κοσμόπολης με ελληνική γενική ταυτότητα, στην οποία θα στεγάζονταν όλοι οι λαοί της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ιδίως οι βαλκανικοί, τους οποίους τους ορίζει ως Έλληνες, απογόνους του γένους των Ελλήνων, με συνθήκες ελευθερίας. Η πολιτεία του ορίζει τον λαό ως αυτοκράτορα, δηλαδή ως αυτοκυβερνώμενο. Είναι το πολίτευμα που σήμερα αποκαλείται «άμεση δημοκρατία». Η αξία του Ρήγα σήμερα έγκειται στο ότι επαναφέρει στην επικαιρότητα το προοδευτικό κεκτημένο του ελληνισμού στο οποίο θα προσέλθει εφόσον συνεχίσει να εξελίσσεται ο νεότερος κόσμος μετά από μερικές δεκαετίες. Διδάσκει την πολιτισμική πολυσημία του έθνους, την προσάρτηση σ’αυτό της ελευθερίας και συνακόλουθα της πολυπολιτειακής του συγκρότησης. Καίρια θέση στο πλαίσιο αυτό κατέχει η «άμεση δημοκρατία» που αποδίδει στην κοινωνία των πολιτών το σύνολο των λειτουργιών της πολιτικής. Κατά τούτο, ο Ρήγας είμαι βέβαιος ότι θα αντιμετώπιζε με απέχθεια και αποστροφή το σημερινό πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας, καθόσον στα μάτια του δεν θα πληρούσε τις προϋποθέσεις όχι μόνο της δημοκρατίας αλλά ούτε καν της αντιπροσώπευσης. Ο Ρήγας τοποθετεί την κοινωνία μέσα στην πολιτεία, σε αντίθεση με το σημερινό σύστημα που την εγκιβωτίζει στο περιθώριο της ιδιωτείας. Επομένως, για τους τριακόσιους της Βουλής ο Ρήγας θα συνιστούσε έναν μείζονα εχθρό που δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να τον έκλεινα στη φυλακή ως επειλή για το πολίτευμα που τους επιτρέπει να ηγεμονεύουν επί της κοινωνίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

Καθηγητής πολιτικής επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

• Καθηγητής πολιτικής επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθήνα
• Καθηγητής πολιτικής επιστήμης, Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών, Παρίσι, (- 1998)
• Καθηγητής, Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Σιένα
• Διευθυντής Ερευνών, Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS)

(-2000)

• Εμπειρογνώμονας, Ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά προγράμματα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Βρυξέλλες

• Μέλος Επιστημονικού Συμβουλίου των επιστημονικών περιοδικών Pôle Sud και Revue Internationale de Politique Comparée καθώς και του CRIE (Ιταλία)
• Τιτουλάριος της Έδρας Francqui, Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών
• Επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και άλλα πανεπιστήμια
• Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας του πολιτισμού της Πορτογαλίας

Διετέλεσε Πρύτανης (1984-1990) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πρόεδρος-και Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ ΑΕ (1985, 1989), Υπηρεσιακός Υφυπουργός Τύπου και ΜΜΕ (1993). Επίσης Ιδρυτικό μέλος και Γ. Γραμματέας (1974-1981) στην Ελληνική Εταιρία Πολιτικής Επιστήμης, Ιδρυτικό μέλος και μέλος της Διοίκησης (1996-2001) στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Πολιτικής Επιστήμης (EPSNET), Μέλος της Ανωτάτης Διοίκησης και του Συμβουλίου Ερευνών (-1991) στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Φλωρεντίας, Ιδρυτικό μέλος και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου στο Πανεπιστήμιο της Σιένα, Ιδρυτικό μέλος και μέλος της Διοίκησης (-2000) στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών.

ΜΜΕ: Παλιά σκάνδαλα – Νέες σκοπιμότητες

Σε απίστευτες εποχές ζούμε και όλα γίνονται στο βωμό της σκοπιμότητας. Αυτό είναι γνωστό.

Διαβάστε πως ένα παλιό πόρισμα επιθεωρητών υγείας, για το οποίο δεν έχει αποφανθεί ακόμα ο αρμόδιος εισαγγελέας, επανεμφανίζεται στα ΜΜΕ ως νέο σκάνδαλο για να δημιουργήσει εντυπώσεις λίγες μέρες πριν από τον έλεγχο του Υπουργείου Υγείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η τακτική του Υπουργείου Υγείας δεν μας εκπλήσσει, η εμπλοκή των ΜΜΕ όμως;

http://psi-action.blogspot.com/2009/03/blog-post_22.html

http://psi-action.blogspot.com/

Ανδρεία, Αυτοθυσία, Διχασμός & Διχόνοια

(25^η Μαρτίου 1821)

–

——————————————————————

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Επέλεξα τα 4 αυτά γνώριμα και ίσως αναπόσπαστα από την ουσία της φυλής μας χαρακτηριστικά επειδή επιθυμώ να επισημάνω τη διαχρονική σημασία της κοινωνικής ψυχολογίας ηγετών και αγωνιστών στους χρόνους της Εθνικής Επανάστασης του 1821 τη στιγμή που εσείς και εγώ όπως και οι απανταχού της γης Έλληνες αποτίουμε τον πρέποντα φόρο τιμής στους γνωστούς και τους άγνωστους αγωνιστές της Εθνικής μας Επανάστασης.

Το μάθημα της ιστορίας ήταν και παραμένει σαφές: εμείς οι Έληνες κάθε φορά που κατόρθωσαμε να παραμερίσουμε τις εθνικές αδυναμίες του διχασμού και της διχόνοιας μεγαλουργήσαμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο δείχνοντας πρωτόγνωρες για το ανθρώπινο γένος εκφάνσεις ανδρείας και αυτοθυσίας!

Υπάρχει το απόφθεγμα που αποδίδεται στον Σερ Γουίνστον Τσώρτσιλ και διατείνεται ότι «οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν…» και ενώ δεν ειπώθηκε αυτό με στόχο τους Έλληνες τελικά έχει για εμάς ανεξίτηλα διαχρονικά νοήματα και σημασίες.

Ακριβώς επειδή από το 1821 μέχρι και σήμερα κάθε φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να λησμονήσουμε τα διδάγματα της εθνικής μας ιστορίας δυστυχώς ξαναζήσαμε οδυνηρά τα αιώνια πάθη και μίση και τα πληρώσαμε με βαρύ φόρο αίματος και αλληλοσπαραγμών.

Το σημείωσε με πικρό λυρισμό ο εθνικός μας ποιητής «η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή/ καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και σύ/ Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά/ Μην το πιάστε γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά…»

Πράγματι ποιος άλλος λαός στον πλανήτη έχει να επιδείξει συμπυκνωμένη μέσα σε τόσο μικρά χρονικά περιθώρια τέτοιες εκφάνσεις ηρωισμού, ανδρείας και αυτοθυσίας όση οι Έλληνες με Αρκάδι, Κάσο, Ζάλλογγο, Αραπίτσα, Χίο, Ψαρά και άλλα τόσα; Ποιό άλλο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα είδε τους πρωταγωνιστές του να πέφτουν στα πεδία της μάχης μαζί με τους αφανείς αγωνιστές τους χωρίς να περιμένουν να «εισπράξουν» την επιβράβευση του αγώνα τους μετά τη δικαίωσή του και την επικράτηση της Επανάστασης;

Βαρύ το τίμημα…

Από τις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού φάνηκε ότι ο δρόμος για τη λευτεριά θα ήταν βαμένος με αίμα, πόνο και δάκρυα. Από τη σφαγή του «Ιερού Λόχου» στη Μολδοβλαχία μέχρι την προδοσία του Υψηλάντη, από τη θυσία του Γεωργάκη Ολύμπιου στον πνιγμό του Καρπενησιώτη στον Προύθο, από τον ανασκωλοπισμό του Θανάση Διάκου, στη σφαγή του επισκόπου Σαλώνων Ησαϊα! Στη Νάουσα ο Ζώτος βάζει μπουρλότο στο μπαρούτι και γίνεται κομμάτια, ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει στο κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, ο Παπαφλέσας θανατώνεται στο Μανιάκι, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αφήνει την τελευταία του πνοή στον ιερό λόφο της Ακρόπολης όπου πέφτει και ο Γιώργος Καραϊσκάκης.

Παραδείγματα σαν τα παραπάνω είναι μικρά μόνο δείγματα ανδρείας και αυτοθυσίας που μας καλούν – τις δύσκολες μέρες που περνάμε παρακολουθώντας γαργαλιστικές λεπτομέρειες επίορκων ιερέων, δικαστικών και άλλων ανδρών «επιφανών» καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες της εθνικής μας τηλετύφλωσης αποχαύνωσης, και αποβλάκωσης – να σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ιστορικά κείμενα και χωρίς φόβο και πάθος να αναπλάσουμε τα διδακτικά παραδείγματα εκείνων των ανδρών και γυναικών.

Και τούτο επειδή πιστεύω ότι μόνο εάν ψηλαφίσουμε ως σύγχρονοι άπιστοι Θωμάδες «τους τύπους των ήλων» επί του σώματος της μητέρας μας Ελλάδας θα μπορέσουμε να θυμηθούμε, να μάθους για να μην…ξαναπάθουμε!

Τρείς περίοδοι του αγώνα

Σύμφωνα με μια αξιοπρόσεκτη προσέγγιση ο αγώνας του 1821 μπορεί να διαρεθεί σε τρείς σημαντικές περιόδους –

Στην πρώτη περίοδο (1821 – 1825) κυριάρχησε ο ενθουσιασμός, απερίγραπτου μεγαλείου πράξεις ανδρείας και αυτοθυσίας, βοήθεια από φιλέλληνες της Δύσης και Ανατολής και κόντεψε να χαθούν τα πάντα όταν ενεπλάκησαν σε εμφύλιο σπαραγμό Ρουμελιώτες και Μωραίτες!

Στη δεύτερη περίοδο (1825 – 1827) η Επανάσταση έφτασε στα πρόθυρα της καθολικής κατάρρευσης όταν ο Αντιβασιλέας της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή ήρθε να ενισχύσει το Σουλτάνο με χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις έχοντας επικεφαλής τον γαμπρό του στρατηγό Ιμπραήμ.

Στην Τρίτη περίοδο (1827 – 1829) με την επιλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας με επταετή θητεία γεννήθηκε το μικρό ελεύθερο ελληνικό Κράτος με σύνορα μέχρι τη Θεσσαλία και την Άρτα…

Η Προκήρυξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού

Την 25^η Μαρτίου 1821 στη Μονή της Αγίας Λαύρας ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ορκίζει τα παληκάρια και ο αγώνας ξεκινά.. Στην προκήρυξή του προς τους Προξένους των ξένων Δυνάμεων ο Μητροπολίτης Παλαιών πατρών Γερμανός γράφει: «Ημείς, το ελληνικό έθνος των Χριστιανών βλέποντας να μας καταφρονεί το Οθωμανικός γένος και σκοπεύει τον όλεθρον εναντίον μας πότε μ΄ένα και πότε μ΄άλλο τρόπο αποφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν και τούτου ένεκα βαστούμε τα όπλα εις χείρας ζητούντες τα δικαιώματά μας. Όντες λοιπόν βέβαιοι ότι όλα τα χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας και όχι μόνο δεν θέλουν μας εναντιωθούν αλλά και θέλουν μας συνδράμει και ότι έχουν εις μνήμη ότι οι ένδοξοι προγονοί μας εφάνηκαν ποτέ ωφέλιμοι εις την ανθρωπότητα δια τούτο ειδοποιούμεν την εκλαμπρότητά σας και σας παρακινούμε να προσπαθήσετε να είμεθα υπό την εύνοια και προστασία του μεγάλου Κράτους τούτου…»

Την προκήρυξη έλαβαν οι ξένοι πρόξενοι την 26^η Μαρτίου 1821…

Αυτό που θα γιορτάσουμε και πάλι στις 25 Μαρτίου του 2009 είχε δεθεί πολύ δυνατά και λειτουργικά πάνω στο διπλό άξονα «της πίστης και τηε λευτεριάς…»

Ας σκύψουμε ευλαβικά…

Σκύβοντας σήμερα ευλαβικά πάνω από τις ιστορικές μνήμες εκέινων των ανδρών και γυναικών, εκείνων των γεγονότων ας είμαστε βέβαιοι ότι θα βρούμε αμέτρητα δείγματα ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ όπως θα βρούμε και αρνητές της απώλειας της ζωής τους για κάποιο θαμπό, απόμακρο ιδεώδες που δεν είχε για αυτούς άγγιγμα χειροπιαστό, άγγιγμα σαρκικό.

Θα βρούμε ανεξίτηλα σημάδια, επίσης, διχασμού και διχόνοιας όπως και σημάδια πράξεων έμπνευσης και ομόνοιας προερχόμενα όχι μόνο από Ελληνες αλλά και από κάθε εθνότητας φιλλέληνες.

Και όλα αυτά γιατί τα παραπάνω 4 χαρακτηριστικά της ανδρείας, της αυτοθυσίας του διχσσμού και της διχόνοιας είναι κοινά γνωρίσ

ματα της ελλαδικής οικογένειας όπως και μέλη αναπόσπαστα από την συμβολική σάρκα του Εθνους ήταν και οι ηγέτες και αγωνιστές της Επανάστασης του 1821.

Σίγουρα πάντοτε μπορούμε, εκ των υστέρων ή κατόπιν εορτής, να επερωτήσουμε και άτομα και πράξεις και γεγονότα και φαινόμε

να. Με την ίδια όμως σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι φέτος στις 25 Μαρτίου 2003 υπαρχουν ΣΑΦΕΙΣ κίνδυνοι ΔΙΧΑΣΜΟΥ και ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ όπως υπάρχουν, δυστυχώς, εμφανέστατοι και οι εξ Ανατολών κίνδυνοι και τα εκ Δυσμών είς βάρος μας «παιχνίδια» και η αστάθεια στα Βόρεια σύνορά μας.

Τελικά είναι ευλογία για εμάς τους Ελληνες και τις Ελληνίδες το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου ατομικισμού, της επιδερμικότητας των διαπροσωπικών μας σχέσεων και της έλειψης οραμάτων και αφοσίωσης σε ιδεώδη δεν έπαψαν να υπάρχουν ανάμεσά μας άνδρες γυναίκες και παιδιά που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ίδια ώρα που ολάκεροι λαοί ενγκλωβισμένοι αρχικά στην ευδαιμονία και τώρα στην τραγική ύφεση της οικονομικής παγκοσμιοποίησης αποφεύγουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η πραγμάτωσης, η βίωση της Ελευθερίας…

Γονατίζοντας σήμερα ταπεινά, με ευσέβεια και ευλάβεια, μπρος στις ιερές μνήμες επώνυμων ηγετών και αφανών αγωνιστών που υπάρχουν στο συλλογικό ελληνικό μας υποσυνείδητο τολμώ να σας προτρέψω, κλείνοντας το άρθρο μου,

Χαρείτε Ελληνίδες, Έλληνες καιΕλληνόπουλα τη Μεγάλη μας διπλή γιορτή τη γιορτή της πίστης και της λευτεριάς…

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821-Ζήτω το Εθνος τών Ελλήνων

Οι Έλληνες της λέσχης BILDEBERG

www.ellinikiafipnisis.blogspot.com

Επιβεβαιώνει τα blogs ο κύριος Χαρδαβέλας με την χθεσινή του εκπομπή «Πύλες του ανεξήγητου» για τους Έλληνες πολιτικούς και μη, που έχουν συμμετάσχει κατά καιρούς στην λέσχη Bildeberg, τον σκοπό της λειτουργίας της οποίας δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σίγουρα. Απλά ρίξτε μια ματιά στα ονόματα των Ελλήνων που συμμετέχουν μαζί με άλλους πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοτραπεζίτες, και άλλους «μεγάλους» από όλο τον πλανήτη. Για την ιστορία να αναφέρουμε για άλλη μια φορά πως στην ίδια λέσχη είναι και ο κύριος George Sorros o οποίος τυχαίνει να είναι χρηματοδότης των γειτόνων Σκοπιανών στην καμπάνια τους για το όνομα της Μακεδονίας μας, αλλά και να έχει σχέση με τον παγκόσμιο ιστότοπο indymedia…!

Αναρτήθηκε από ..(Λ)..

ΟΙ «ΑΘΛΟΙ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

«>

Φέσωσαν τη χώρα, ΕΚΟΨΑΝ και τους μισθούς.

Μισθωτοί και συνταξιούχοι θα πληρώσουν

τις «αστοχίες» της Νέας Διακυβέρνησης.

Η κυβέρνηση, κάτω από τον πανικό της δημοσιονομικής κατάρρευσης στέλνει τον λογαριασμό της αποτυχημένης δημοσιονομικής πολιτικής σε 2.500.000 μισθωτούς και συνταξιούχους, τους οποίους σπρώχνει στην ανέχεια.

Από το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων και την επιβολή κεφαλικού φόρου στους ειλικρινείς φορολογούμενους που δηλώνουν πάνω από 60.000 ευρώ, το οικονομικό επιτελείο ευελπιστεί ότι θα εξοικονομήσει περίπου 350 εκατ.ευρώ ποσό που είναι σταγόνα στον ωκεανό του ελλείμματος, δεν αρκεί ούτε να καλύψει τη μαύρη τρύπα στα έσοδα του πρώτου διμήνου, που αγγίζει τα 600 εκατ.ευρώ.

Την ίδια ώρα εξαιτίας της παράλυσης του φοροελεγκτικού και εισπρακτικού μηχανισμού, οργιάζει η φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο και δεν εισπράτονται δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τα ληξιπρόθεσμα χρέη και βεβαιωμένους φόρους.

Παράλληλα, έχουν προσφέρει απλόχερα φοροελαφρύνσεις στους έχοντες και έχουν διαγράψει πρόστιμα και προσαυξήσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ από επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα που συνελήφθησαν για φοροδιαφυγή.

Ορίστε οι «ΑΘΛΟΙ» της Νέας Διακυβέρνησης:

1. Ληξιπρόθεσμα χρέη. Το Δημόσιο αδυνατεί να εισπράξει ακόμη και τους βεβαιωμένους φόρους από τους ελέγχους της εφορίας, σύμφωνα με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, για καταλογισθέντα ποσά φόρων, τελών και λοιπών δημοσίων εσόδων την περίοδο 2003-2007.

35 δις ευρώ η μαύρη τρύπα

2. Φόροι που δεν εισπράχθηκαν. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας, Γ. Παπαθανασίου, το Δημόσιο δεν μπορεί να εισπράξει ούτε τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Τώρα γίνεται προσπάθεια με τη συνδρομή συμβούλων ιδιωτών να εισπραχθεί κλάσμα του ποσού (1.8 δις. ευρώ).

20 δις. ευρώ η μαύρη τρύπα

3. Φοροδιαφυγή και λαθρεμπόριο. Ο φοροελεγκτικός και εισπρακτικός μηχανισμός είναι παράλυτος, με αποτέλεσμα η φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο να οργιάζουν.

10 δις. ευρώ η μαύρη τρύπα

4. Φορορουσφιέτα στο κεφάλαιο. Από την μείωση των φορολογικών συντελεστών από το 35% στο 25% που υλοποίησε ο Γ. Αλογοσκούφης, το Δημόσιο είχε απώλειες 5.1 δις. ευρώ. Άλλα 3.5 δις. ευρώ υπολογίζεται το «δώρο» από τις δύο περαιώσεις εκκρεμών υποθέσεων 40.000 εταιριών με τζίρο από 1-9 εκατ. ευρώ.

8,6 δις. ευρώ η μαύρη τρύπα

5. Δώρα στους μεγαλοϊδιοκτήτες. Η κατάργηση του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, που απάλλαξε από την φορολογία περίπου 50.000 μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων και από την κατάργηση του φόρου κληρονομιάς για μεγάλες περιουσίες.

400 εκατ. ευρώ η μαύρη τρύπα

Αυτά είναι ένα μικρό μέρος της «επανίδρυσης» του κράτους…

Αναρτήθηκε από GreekBlock

Πάρτε όπλα, δημιουργήστε ομάδες επιβίωσης και φροντήστε για ένα μέρος/χώρο όπου μπορείτε να είστε ασφαλείς με τροφή για ένα χρόνο.

Νορβηγός πολιτικός προειδοποιεί & δίνει οδηγίες επιβίωσης για το 2012

Είναι πράγματι μια πολύ σημαντική αποκάλυψη που την αναρτούμε τώρα μιας και ο κ. Χαρδαβέλας δήλωσε οτι στην εκπομπή του το επόμενο Σάββατο θα παρουσιάσει το θέμα αυτό.

Πριν από αρκετό καιρό είχα αναφερθεί στο γράμμα ενός Νορβηγού πολιτικού, που απεστάλη στους Bill Ryan and Kerry Cassidy του Project Camelot, στο οποίο προειδοποιούσε τους απλούς πολίτες για τους κυνδίνους που διατρέχει η ανθρωπότητα, την περίοδο 2008-2012, αλλά και για τις σχετικές & μυστικές προετοιμασίες των κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο…

ΑΠΟ TOXOTIS

Μολονότι, όπως αναφέρουν και οι Bill Ryan and Kerry Cassidy στη σελίδα τους, δεν έχουμε ατράνταχτα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα του νορβηγού πολιτικού, -ο οποίος επώνυμα και μαζί με συνοδευτικό φωτογραφικό υλικό, απέστειλε το παρακάτω γράμμα-, αξίζει να σταθούμε στο ιδιαίτερα σημαντικό μύνημα του, το οποίο, εάν είναι αληθινό, φαίνεται πως μας αφορά άμεσα…

Ακολουθεί το γράμμα του πολιτικού:

Είμαι Νορβηγός πολιτικός. Θα ήθελα να μιλήσω σχετικά με πολύ δύσκολα πράγματα που θα συμβούν από το 2008 μέχρι το 2012.

Η νορβηγική κυβέρνηση κατασκευάζει ολοένα και περισσότερες υπόγειες βάσεις και αποθήκες. Όταν ρωτήθηκε, είπε απλά ότι είναι για την προστασία του λαού της Νορβηγίας. Όταν θέλησα να μάθω, πότε πρόκειται να τελειώσουν τα έργα, απάντησαν «πριν από το 2011».

Το Ισραήλ κάνει το ίδιο όπως επίσης και πολλές άλλες χώρες.

Η απόδειξη ότι αυτό που λέω είναι αλήθεια βρίσκεται στις φωτογραφίες που σας έχω στείλει, τη δική μου και όλων των πρωθυπουργών και των υπουργών με τους οποίους συναντιέμαι και είμαι εξοικιωμένος. Όλοι τους γνωρίζουν για τα παραπάνω, αλλά δεν θέλουν να θορυβήσουν το λαό ή να προκαλέσουν μαζικό πανικό.

Ο πλανήτης Χ έρχεται, και η Νορβηγία έχει ξεκινήσει την αποθήκευση τροφίμων και σπόρων στην περιοχή Svalbard της Αρκτικής και στο Βορρά, με τη βοήθεια των ΗΠΑ της ΕΕ και όλων των χωρών γύρω στη Νορβηγία. Θα σώσουν μόνο αυτούς που βρίσκονται στην ελίτ της εξουσίας και εκείνους που μπορούν να συμβάλουν σε μία εκ νέου δημιουργία: δηλ. γιατρούς, επιστήμονες, και ούτω καθεξής.

Οσο για μένα, γνωρίζω ήδη πως πρόκειται να φύγω πριν από το 2012 για να πάω στην περιοχή της Mosjøen, όπου έχουμε μια υπόγεια στρατιωτική εγκατάσταση. Εκεί είμαστε χωρισμένοι σε τομείς: κόκκινο, μπλε και πράσινο. Τα διακριτικά του νορβηγικού στρατιού έχουν ήδη δοθεί και τα στρατόπεδα έχουν κατασκευαστεί εδώ και πολύ καιρό.

Δεν πρόκειται να δώσουν οποιαδήποτε βοήθεια στους ανθρώπους που πρόκειται να μείνουν στην επιφάνεια και θα πεθάνουν μαζί με τους άλλους . Το σχέδιο είναι να υπάρχει ασφάλεια για 2.000.000 Νορβηγούς, ενώ οι υπόλοιποι θα πεθάνουν. Αυτό σημαίνει ότι 2.600.000 άνθρωποι θα αφεθούν στο σκοτάδι δίχως να γνωρίζουν τί να κάνουν.

Όλοι οι τομείς και οι «κιβωτοί» είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους με σήραγγες και διαθέτουν αυτοκινητάμαξες (railcars), με τις οποίες μπορεί να πάει κανείς από τη μία στην άλλη «κιβωτό». Είναι έτσι ώστε να υπάρχει επαφή μεταξύ τους. Μόνο οι μεγάλες πόρτες τους χωρίζουν, ώστε οι τομείς σε κάθε περίπτωση να μην βρίσκονται σε κίνδυνο.

Είμαι πολύ λυπημένος. Συχνά κλαίω μαζί με άλλους που γνωρίζουν το γεγονός, ότι τόσοι πολλοί θα το μάθουν πολύ αργά, και τότε όλα θα έχουν τελειώσει για αυτούς. Η κυβέρνηση λέει ψέματα στον κόσμο από το 1983 μέχρι σήμερα. Όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί στη Νορβηγία το γνωρίζουν αυτό, αλλά λίγοι θα το πουν στον λαό και το κοινό – επειδή φοβούνται την περίπτωση, μήπως χάσουν επίσης τις αυτοκινητάμαξες NOAH 12 που θα τους μεταφέρουν στους χώρους της κιβωτού όπου θα είναι ασφαλείς.

Εάν μιλήσουν σε κανέναν, θα είναι σίγουρα νεκροί. Αλλά εγώ δεν ενδιαφέρομαι πλέον για τον εαυτό μου. Η ανθρωπότητα πρέπει να επιζήσει, όπως πρέπει να επιβιώσουν και τα άλλα έμβια όντα. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει.

Όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου έχουν επίγνωση αυτού του γεγονότος και λένε μόνο ότι πρόκειται να συμβεί. Απευθυνόμενος σε όσους μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους, τους λέω να προσπαθήσουν να φτάσουν σε υψηλότερα (υψομετρικά) μέρη και να βρουν εκεί ψηλά σπηλιές, όπου μπορούν να έχουν έναν χώρο αποθήκευσης τροφίμων για τουλάχιστον πέντε χρόνια, με κονσερβοποιημένα τρόφιμα και νερό για να αντέξουν για λίγο. Συνειστώνται χάπια για την ακτινοβολία και ειδικές στολές (biosuits), εάν ο προϋπολογισμός σας σας το επιτρέπει.

Για τελευταία φορά λέω, ο Θεός να μας βοηθήσει όλους … αλλά ο Θεός δεν θα μας βοηθήσει, το ξέρω. Μόνο ο καθένας ατομικά μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ξυπνήστε, σας παρακαλώ …!

Θα μπορούσα να γράψω χρησιμοποιώντας άλλο όνομα, αλλά δεν φοβάμαι τίποτα πια. Όταν γνωρίζει κανείς ορισμένα πράγματα, γίνεται ανίκητος -και τίποτε δεν μπορεί να τον βλάψει όταν γνωρίζει ότι το τέλος έρχεται σύντομα.

Σας διαβεβαιώνω 100% ότι θα συμβούν τα γεγονότα. Υπάρχουν τέσσερα χρόνια περιθώριο για να προετοιμαστεί κανείς για το φινάλε (endgame). Πάρτε όπλα, δημιουργήστε ομάδες επιβίωσης και φροντήστε για ένα μέρος/χώρο όπου μπορείτε να είστε ασφαλείς με τροφή για ένα χρόνο.

Ρωτήστε με οτιδήποτε σχετικά με τη σύνδεση που έχει η Νορβηγία με όλα αυτά και θα απαντήσω, όσο το γνωρίζω. Και κοιτάξτε γύρω σας: κατασκευάζουν παντού υπόγειες βάσεις και αποθήκες. Ανοίξτε τα μάτια σας. Ζητήστε από τις κυβερνήσεις να σας πουν τι χτίζουν. Θα σας πουν «Α, είναι απλώς για την αποθήκευση τροφίμων», και άλλα τέτοια. Σας τυφλώνουν με όλα αυτά τα ψέματα.

Τα σημάδια ξένης (εξωγήινης? σημ. μτφ. alien) παρουσίας υπάρχουν επίσης και βλέπω συχνά στην ελίτ νορβηγών πολιτικών, πως δεν είναι αυτό που λένε ότι είναι. Είναι σαν να ελέγχονται σε κάθε σκέψη και σε κάθε λόγο τους. Είναι σαν να τους λένε να κάνουν πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο. Μου είναι σαφές ποιοί είναι, και ποιοι δεν είναι. Μπορείτε να το δείτε στα μάτια τους και στο μυαλό τους.

Να θυμάστε ότι εκείνοι που θα είναι μέσα και γύρω από τις αστικές περιοχές (πόλεις) το 2012 είναι εκείνοι που θα πληγούν και θα πεθάνουν πρώτοι. Αργότερα, ο στρατός θα «αναλάβει» τους υπόλοιπους επιζώντες, έχοντας εντολή να πυροβολήσουν και να σκοτώσουν, σε περίπτωση που υπάρξει κάποια αντίσταση στη μεταφορά στα στρατόπεδα, όπου ο καθένας θα πάρει σήμανση με έναν αριθμό και ένα tag.

Επίσης, βλέπω ότι μιλάτε για την Benazir Bhutto στο δικτυακό σας τόπο. Ο θάνατος της ήταν τραγικός. Έχω συναντήσει τη Benazir, όπως βλέπετε. Θα δείτε επίσης από τις φωτογραφίες πως έχω συναντηθεί με μια σειρά από άλλους αξιοσημείωτους πολιτικούς και ηγέτες του κόσμου.

Ο κόσμος δεν θα γνωρίζει τι θα συμβεί μέχρι το τέλος, διότι η κυβέρνηση δεν θέλει να δημιουργήσει μαζική υστερία. Τα πάντα θα γίνουν αθόρυβα και η κυβέρνηση απλά θα εξαφανιστεί.

Αλλά εγώ λέω: μην πηγαίνετε σιωπηλά στο σκοτάδι. Λάβετε προφυλάξεις για να είστε ασφαλής με την οικογένειά σας. Ενωθείτε μαζί με άλλους. Εργαστείτε από κοινού για να βρείτε τρόπους για την επίλυση όλων των -πολλών- προβλημάτων που θα παρουσιαστούν.

Kind regards

Τις πληροφορίες στο παραπάνω γράμμα ήρθε να επιβεβαιώσει αργότερα και δεύτερος νορβηγός. (http://www.projectcamelot.org/norway_update.html)
http://antipliroforisi.blogspot.com/2009/03/2012.html

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΙΔΡΥΘΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΜΠΑΜΠΑΔΩΝ (ΚΑΙ ΜΑΜΑΔΩΝ)

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΓΟΝΕΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ,

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ

Νίκος Σπιτάλας, καθηγητής, Πρόεδρος ΣΥΓΑΠΑ,

(Spitalas@yahoo.gr, http://spitalas.blogspot.com)

Εως το 2004, στην Ελλάδα επικρατούσε η λογική του Μεσαίωνα στην επίδοση δικαστικών αποφάσεων που αφορούν στο οικογενειακό δίκαιο (επιμέλεια παιδιών, επικοινωνία πατέρα-τέκνου, διατροφές).

Το έτος αυτό, βρέθηκε άνθρωπος (ο υπογράφων) να αμφισβητήσει τον παραλογισμό αυτό και μάλιστα να ιδρύσει σύλλογο (ΣΥΓΑΠΑ) με 25.000 μέλη (άνδρες-γυναίκες), διαμαρτυρούμενα σήμερα και με οργάνωση κόμματος.

Αυτή η ισχυρή δυναμική, ως αντίδραση του νομικού μας συστήματος, της δικαστηριακής πρακτικής, της άνισης μεταχείρισης γονέων στο διαζύγιο παρουσίασε στην κοινή γνώμη τις ελλείψεις της κοινωνίας μας σε επίπεδο εκπαίδευσης αλλά και τις καταστροφικές συνέπειες στα παιδιά. Παρουσιάσαμε το θέμα επιστημονικά, ακτιβιστικά, κοινωνικά, νομικά, ψυχιατρικά. Δείξαμε την οικονομική πλευρά του προβλήματος καθώς και την πολιτική διάσταση.

Δυστυχώς, όμως στη χώρα μας, υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν την καταστροφή της οικογένειας, την καταστροφή προτύπων, ιδανικών και ηθών. Θέλουν τη νομική εμπλοκή των νοικοκυραίων στην υπόθεση ‘διαζύγιο’, θέλουν την θυματοποίηση της γυναίκας, θέλουν την καταστροφή του ενός εκατομμυρίου παιδιών.

Προ δεκαπενταετίας, στις υπερατλαντικές χώρες, πολλά θέματα λύθηκαν με την πολιτική εισαγωγή υπευθύνων ακτιβιστών πατεράδων αλλά, και στην Ευρώπη από διετίας εμφανίστηκαν άτομα και κόμματα (πχ. Matt’Ο Connors στη Βρετανία, Carlos Caldito στην Ισπανία, Jοhn Jammit στη Μάλτα).

Η οικογενειακή έννομη τάξη, ως αξεδιάλυτο σύμπλεγμα υφιστάμενης νομοθεσίας και παγιωμένης νομολογίας, έχει δημιουργήσει μια εκρηκτική ανισότητα μέσα στους κόλπους της κάθε ελληνικής οικογένειας με παιδιά. Πρόκειται για την ανισότητα σε βάρος του πατέρα. Αυτή δημιουργείται από το γεγονός ότι, σε περίπτωση διάλυσης της συμβίωσης – εν γάμω ή εκτός αυτού – το παιδί ή τα παιδιά θα περιέλθουν, με μια πιθανότητα άνω του 99%, στην μητέρα. Η ανισότητα αυτή αποκτά την πλήρη πρακτική σημασία της από το γεγονός ότι, σε περίπτωση διάλυσης του γάμου, το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας, όπως υπάρχει και εφαρμόζεται στην χώρα μας, βασίζεται στην αρχή του «όλα ή τίποτα». Ο ένας γονιός, αυτός που θα πάρει την «επιμέλεια», έχει περίπου απόλυτη εξουσία αποφάσεων σχετικά με το «τέκνο». Ο άλλος γονιός, αυτός που δεν θα «πάρει την επιμέλεια», χάνει κάθε αποφασιστικό ρόλο. Μαζί με την συμβίωση με τον άλλο γονιό χάνει και την συμβίωση με το παιδί του, χάνει και κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για το παιδί του. Έτσι, μετά την διάσταση των γονιών του, το παιδί αποκτά έναν μόνο γονιό, και αποξενώνεται σχεδόν νομοτελειακά από τον άλλο. Αντίστοιχα, ο άλλος γονιός χάνει τον γονικό του ρόλο στο παιδί του, και το βλέπει να αποξενώνεται από αυτόν. Η κατάσταση αυτή δεν αλλάζει, ακόμα κι αν ασκείται – όποτε και όσο ασκείται – ένα «χλωμό» και αποδυναμωμένο, δικαίωμα «επικοινωνίας». Την απαίσια εικόνα συμπληρώνει η αντιδικία μεταξύ των γονιών για την διατροφή του παιδιού. Όπως είναι ρυθμισμένος ο θεσμός της «διατροφής» σήμερα, με την έλλειψη κάθε ελέγχου για το «πού πάνε τα χρήματα» από τη στιγμή που θα καταβληθούν, ο γονιός που την καταβάλλει νιώθει – δικαιολογημένα – ότι μισθοδοτεί τον άλλο γονιό για να του στερεί το παιδί και να το στρέφει εναντίον του.

Η κατάφωρα άδικη αυτή κατάσταση δεν αφορά μόνον τα παιδιά χωρισμένων γονιών, ούτε μόνο τους χωρισμένους πατέρες, που έχουν δει τα παιδιά τους να τους περιφρονούν, να ζουν χωρίς οι ίδιοι να έχουν τον παραμικρό λόγο πάνω τους, να αποξενώνονται και να μην τους θέλουν, και να υπόκεινται – με την προστασία όλων των Αρχών – στην αποκλειστική εξουσία, επιρροή και υποβολή της άλλης πλευράς. Αφορά άντρες και γυναίκες, μέσα και έξω από τον γάμο. Μέσα στον γάμο, αφού, στις υπάρχουσες σήμερα οικογένειες, η νομική ανισότητα αποτελεί διαλυτικό παράγοντα. Στην οικογένεια, ο ένας γονιός – κατά κανόνα: ο πατέρας – δεν μπορεί να συζητήσει, να «διαπραγματευθεί» με τον άλλον, υπό όρους ισότητας, τις οικογενειακές αποφάσεις, τα θέματα της κοινής ζωής, την ανατροφή των παιδιών τους. Και δεν μπορεί, αφού αντιμετωπίζει, ανά πάσα στιγμή και σε κάθε διαφωνία με τον άλλον, το φάσμα της διάλυσης της οικογένειάς του. Και η διάλυση της οικογένειας, για τον γονιό που δεν θα πάρει την «επιμέλεια» των παιδιών του, θα σημαίνει αναγκαστικά και ουσιαστική απώλεια του οικογενειακού δεσμού με το παιδί του. Αφορά όλα τα παιδιά, που βλέπουν την οικογένειά τους να διαλύεται, επειδή έχει δομηθεί από την κατεστημένη έννομη τάξη ως οικογένεια ασταθής, και έτσι χάνουν ή θα χάσουν τον ένα γονιό τους. Αφορά άντρες και γυναίκες ως παππούδες, αν έχουν την ατυχία να εκπροσωπούν την πλευρά που δεν θα έχει την «επιμέλεια». Αφορά τις συντρόφους των πατέρων που χάσαν τα παιδιά τους, κι έχουν δίπλα τους έναν τραυματισμένο άνθρωπο, με ακρωτηριασμένη τη ζωή του. Αφορά κάθε άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα, που κινδυνεύει να δει το παιδί του αποξενωμένο, επειδή το νομικό σύστημα θα δώσει την απόλυτη εξουσία στον άλλον. Αφορά κάθε γονιό, πατέρα ή μητέρα, που αντιλαμβάνεται ότι το παιδί του χρειάζεται και τους δυο γονείς του. Αφορά, δηλαδή, και τις ίδιες τις μητέρες, που, αν και φαίνεται ότι το σημερινό σύστημα, στην περίπτωση διάλυσης της οικογένειάς τους τις «ευνοεί», ωστόσο τις καταδικάζει σε μιαν αντιδικία με τον «άλλον» γονιό, συχνά οδυνηρή, και στην απώλεια του άλλου γονιού για το παιδί τους, ενώ αντίθετα το παιδί τους τον χρειάζεται, και θα έπρεπε οι δημόσιοι θεσμοί να τον καλούν – ή και να τον υποχρεώνουν – στον γονεϊκό του ρόλο.

Πίσω από την εκτεταμένη δυστυχία που δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο, βρίσκεται ένα ανεπαρκέστατο θεσμικό σύστημα ενός βεβιασμένου εκσυγχρονισμού και μιας ψευδώνυμης «ισότητας». Βρίσκεται η έλλειψη θέλησης και προτύπων της νομολογίας, που εφάρμοσε τους νόμους στην πλέον απλουστευτική και συντηρητική εκδοχή τους. Βρίσκεται ένα ανεπαρκέστατο σύστημα δημόσιας ψυχιατρικής και παιδοψυχιατρικής, που, αντί να καθοδηγήσει την νομική πράξη σε υγιέστερες και εξισορροπητικές λύσεις, δεν έχει άλλο να προτείνει από την «πειθάρχιση» του άλλου γονιού και του παιδιού, σε δικαστικά διαμορφωμένες άδικες καταστάσεις. Βρίσκεται η εμφανέστατη ανεπάρκεια δημοσίων θεσμών που θα συμβουλεύουν την οικογένεια και θα προστατεύουν τα οικογενειακά δικαιώματα και τους οικογενειακούς δεσμούς, όσο διαρκεί η οικογένεια, ή και στην περίπτωση που αυτή θα διαλυθεί. Βρίσκεται η πλήρης έλλειψη συστήματος εκπαίδευσης οικογενειακών δικαστών. Βρίσκεται η ανυπαρξία του θεσμού του οικογενειακού δικαστή. Βρίσκεται η πλήρης παραγνώριση του παιδιού ως φορέα δικαιωμάτων και βούλησης που θα πρέπει να γίνει σεβαστή. Βρίσκεται η πλήρης έλλειψη εκπροσώπησης του παιδιού, ως ανεξαρτήτου και τρίτου μέρους ενώπιον των αρχών, συμπεριλαμβανομένων των δικαστηρίων. Βρίσκεται η παράλογη τοποθέτηση «συμφέροντος του παιδιού» στον χώρο της «ιδιωτικής διαφοράς». Βρίσκεται μια Πολιτεία που «νίπτει τας χείρας της», παραδίδοντας το παιδί χωρισμένων γονέων στον ένα από τους δυο γονείς του, και αφοπλίζοντας τον άλλον, ώστε να μην μπορεί να αμφισβητήσει το γονεϊκό μονοπώλιο του «έχοντος την επιμέλεια» γονιού.

Αυτή η έντονη αδικία και αυτή η διάχυτη δυστυχία αναμφίβολα αποτελούν εκδηλώσεις μιας κοινωνικής παθογένειας: ανώριμοι χαρακτήρες και με χαμένο προσανατολισμό, σε πλήρη σύγχυση, διαμορφωμένοι στο πλαίσιο μιας κοινωνίας σε γοργούς ρυθμούς διάλυσης, κάνουν παιδιά ενώ ταυτόχρονα αδυνατούν να μοιραστούν την ζωή τους με τον άλλον. Συνειδητοποιώντας ότι γίνονται ή έγιναν γονείς, σπεύδουν να διαχωρίσουν την ζωή τους από τον άλλον, παίρνοντας το παιδί στην δική τους ζωή, και αποκλείοντάς το από την ζωή του άλλου. Αλλά το ζήτημα είναι κατά πόσον οι υφιστάμενοι θεσμοί θεραπεύουν και συμμαζεύουν αυτά τα φαινόμενα, ή επιταχύνουν την διάλυση και την καταστροφή. Στην περίπτωση του κατεστημένου συστήματος της απόλυτης μονογονεϊκής επιμέλειας, ο ρόλος των υφισταμένων θεσμών είναι διαλυτικός και καταστροφικός. Το ζευγάρι που χωρίζει υποχρεώνεται από τον νόμο να προσφύγει στα δικαστήρια για να διαμορφώσει την νέα έννομη κατάστασή του. Και η παρέμβαση των δικαστηρίων είναι πάντα προς την κατεύθυνση της διάλυσης της οικογένειας, της απόδοσης του παιδιού στον ένα από τους γονείς του, και στην αποκοπή της ουσιαστικής οικογενειακής του σχέσης με τον άλλον. Στο παραπάνω πλαίσιο, δεν έχει νόημα να επιχειρείται να μετατεθεί η ευθύνη της διάλυσης και της καταστροφής στους γονείς που χωρίζουν, με δικαιολογίες του τύπου «αν εσείς δεν τα βρίσκετε μεταξύ σας τι να σας κάνουμε εμείς». Τούτο, διότι οι γονείς που χωρίζουν, έλαβαν τις αποφάσεις τους στο πλαίσιο των επιλογών που τους παρέχουν οι υπάρχοντες θεσμοί. Και είναι οι υπάρχοντες θεσμοί – αφού στα δικαστήρια, οι διαφορές για την «επιμέλεια» δικάζονται δίπλα – δίπλα με διαφορές για την «απόδοση μισθίου» και ανακοπές κατά διαταγών πληρωμής – αυτοί που «εκπαιδεύουν» τους γονείς να αντιδικούν και να αλληλοεξοντώνονται. Σ’όλα αυτά, ποτέ δεν συνεκτίμησε κανείς (ιδίως οι δικαστές) το γεγονός ότι 30% τουλάχιστον των Ελλήνων παρουσιάζει μιας μορφής ψυχοπάθεια που σε περίπτωση σύγκρουσης όπως είναι το διαζύγιο, εκδηλώνεται έντονα και η μοναδική εξουσία, όπως η επιμέλεια, που δίνεται σε γονέα με ψυχικά προβλήματα φέρνει καταστροφή.

Συνεπώς, προβάλλει ως επείγουσα και πιεστική αναγκαιότητα η θεσμική μεταρρύθμιση στον ζωτικότατο χώρο του κοινωνικού ιστού, που είναι η οικογενειακή έννομη τάξη. Προβάλλει ως επείγουσα και πιεστική αναγκαιότητα η καθιέρωση της «συνεπιμέλειας», ως βάσης για την διατήρηση των γονεϊκών ρόλων και σχέσεων απέναντι στο παιδί, ακόμα κι όταν το ζευγάρι των γονιών που το δημιούργησαν δεν ζει μαζί. Η «συνεπιμέλεια» νοείται σε τριπλή βάση:

1. Κοινή εξουσία αποφάσεων για το παιδί, μεταξύ των γονέων.

2. Ισόρροπη και ισόμετρη κατανομή του χρόνου του παιδιού με τον κάθε γονέα.

3. Κοινή ευθύνη για το παιδί, τόσο για τα οικονομικά, όσο και για τα εν γένει προσωπικά βάρη του γονεϊκού ρόλου.

Βεβαίως, ένα σωστό νομοθετικό πλαίσιο, που θα διασφαλίσει τις ισορροπίες και θα κατευθύνει τους γονείς σε δίκαιες και ορθά εξισορροπημένες λύσεις, θα έχει ήδη «τοποθετήσει» το πρόβλημα σε νέες βάσεις, και θα το έχει φέρει πιο κοντά στην λύση του. Αυτά σημαίνουν: επείγουσα και ριζική μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου του Αστικού Κώδικα και της Πολιτικής Δικονομίας Αλλά δεν αρκεί αυτό. Αναγκαία είναι, δίπλα στην νομοθετική μεταρρύθμιση:

1. Η ανάπτυξη δημόσιων θεσμών, επαρκώς εξειδικευμένων, επανδρωμένων με ειδικά εκπαιδευμένους ειδικούς ψυχικής υγείας, κοινωνικούς λειτουργούς, δικηγόρους, δικαστές και εισαγγελείς, εκτελεστικά όργανα. Εάν η ευθύνη για το παιδί κατανέμεται ισόρροπα στους δύο γονείς, εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει συναπόφαση των γονέων – δεδομένης της κατά τεκμήριο διάστασης των απόψεών τους, αν τελούν και οι ίδιοι σε διάσταση – θα πρέπει να υπάρχει άμεσα διαθέσιμος δημόσιος θεσμός, υπό μορφή «οικογενειακού δικαστηρίου», ο οποίος θα πληροφορηθεί, θα συγκεντρώσει στοιχεία, θα εξετάσει το παιδί, θα συμβουλέψει, θα μεσολαβήσει, θα διαιτητεύσει και, εν ανάγκη, θα αποφασίσει και θα επιβάλει. Η «συνεπιμέλεια» δεν μπορεί να καθιερωθεί μόνο στο ιδιωτικό δίκαιο. Χρειάζεται την παράλληλη ανάπτυξη δημόσιων θεσμών, που θα την συμπληρώνουν.

2. Η αντιπροσώπευση του παιδιού ενώπιον των ειδικευμένων δημοσίων θεσμών, ως τρίτου μέρους, ανεξάρτητου από τους γονείς του. Το παιδί δεν μπορεί να αντιπροσωπεύεται, ούτε να παρίσταται στα δικαστήρια, από τον ένα από δύο γονείς που αντιδικούν μεταξύ τους και αλληλοσπαράσσονται. Ένας «συνήγορος του παιδιού» θα πρέπει να αναπτυχθεί, επανδρωμένος με ειδικά εκπαιδευμένους λειτουργούς, της ψυχολογίας όσο και της νομικής, που θα μπορεί να «ακούει» το παιδί, να έρχεται σε διάλογο με αυτό, και να εκφράζει την βούλησή του ενώπιον παντός αρμοδίου οργάνου, και να το αντιπροσωπεύει στα «οικογενειακά δικαστήρια».

Κανείς δεν είναι τόσο αφελής, ώστε να νομίζει ότι, με έναν νομοθετικό ορισμό, ή με λίγες νομοθετικές ρυθμίσεις, ή τροπολογίες, θα λυθεί το βαθύτατο πρόβλημα που υπάρχει. Το πρόβλημα δεν είναι απλώς νομοθετικό. Είναι γενικότερα θεσμικό, και η λύση του απαιτεί την διάπλαση θεσμών, που θα πρέπει να δημιουργηθούν και με την νομοθετική βούληση, αλλά και με την γενικότερη πολιτειακή βούληση, που θα διασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους. Όλα αυτά, θα πρέπει να γίνουν αντικείμενο της πλέον σοβαρής επεξεργασίας, επιστημονικής όσο και οργανωτικής. Θα πρέπει να βασιστούν στην εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα της Ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και στην σοβαρή μελέτη και την ανταλλαγή ιδεών με τις πρακτικές που εφαρμόζονται στο εξωτερικό. Θα πρέπει να συνδυαστούν με την ανάπτυξη διαλόγου μεταξύ των ενδιαφερομένων ομάδων και φορέων. Θα πρέπει και το άμεσα ενδιαφερόμενο άτομο, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδελφός, ο παππούς ή η γιαγιά που προβληματίζονται, να μπορούν να ρωτήσουν, να μάθουν, να πουν, να ακουστούν, να αποκτήσουν λόγο. Θα πρέπει να υλοποιηθούν με την διάχυση στο κοινωνικό σώμα των αρχών της δικαιοσύνης στις οικογενειακές σχέσεις, με επίκεντρο τα δικαιώματα του κάθε μέλους της οικογένειας. Και θα πρέπει να εξοπλιστούν με μηχανισμούς ελέγχου και ανάδρασης, να μαθαίνουμε από τις προόδους, τα επιτεύγματα και τα λάθη μας, και να προβαίνουμε στις αναγκαίες προσαρμογές.

Στην παραπάνω προοπτική, οι υφιστάμενοι κομματικοί μηχανισμοί έχουν αποδείξει πλήρη έλλειψη πολιτικής βούλησης και ενδιαφέροντος, προοπτικής και ικανότητας. Επιλεκτικά και μόνον, ορισμένοι εκπρόσωποι κομμάτων ή βουλευτές, από διάφορους χώρους, έδειξαν ενδιαφέρον για τον χώρο που εκφράζουμε, αντιμετωπίζοντάς μας κυρίως ως πιθανή πηγή ψήφων. Χαρακτηριστική της αντιμετώπισής μας από το σημερινό πολιτικό σύστημα, ήταν η οικτρή κατάληξη της ισχνής απόπειρας της κυβέρνησης της Ν.Δ. να παρέμβει προς μια θετική κατεύθυνση – αυτήν της «συνεπιμέλειας» – στο πρόσφατο νομοσχέδιο που εξελίχθηκε στον Ν. 3719/08 (ΦΕΚ Α΄ 241/26.11.2008). Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προς ψήφιση, ήταν αποτέλεσμα μιας επεξεργασίας, που αποτέλεσε ένα από τα πιο καλά φυλαγμένα «απόρρητα» του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Ν.Δ. Το τελευταίο, επιμελώς απέφυγε κάθε διάλογο με τους συλλόγους και φορείς του χώρου των χωρισμένων πατέρων, οι οποίοι ενδιαφέρονταν ιδιαιτέρως και κατέθεταν αλλεπάλληλες προτάσεις και προσκλήσεις διαλόγου, οι οποίες, άμα τη καταθέσει τους, κατέληγαν στον κάλαθο τον αχρήστων. Και έτσι, όμως, προβλέφθηκε, έστω και σε ατελή και προβληματική μορφή, η «συνεπιμέλεια», στο νομοσχέδιο που ετοιμάστηκε, ως τροποποίηση διατάξεως του Αστικού Κώδικα. Η πρόβλεψη αυτή σκόπευε να προσαρμόσει την Ελληνική νομοθεσία στις διεθνείς υποχρεώσεις της από την σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού (Σύμβαση Ν. Υόρκης της 26/1/1990, Ν. 2101/1992, ΦΕΚ Α΄/192, ιδίως στο άρθρο 18, την «αναγνώριση της αρχής, σύμφωνα με την οποία και οι δύο γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού και την ανάπτυξή του.»). Κατοχύρωνε, σε στοιχειώδη μορφή, το δικαίωμα του παιδιού να ανατρέφεται κι από τους δυο γονείς του, ακόμα κι αν οι ίδιοι έχουν χωρίσει. Η απόσυρση της «τροπολογίας» για την «συνεπιμέλεια» αποφασίστηκε – χαρακτηριστικά – μεσουρανούντος, στην τότε συγκυρία, του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου.

Η τραγελαφική ιστορία της αρχικής πρόβλεψης, του όλου χειρισμού και της εν τέλει απόσυρσης της διάταξης της «συνεπιμέλειας» από την Κυβέρνηση.

Η στάση των κομμάτων ήταν καταρχάς αυτή της αδιαφορίας, η οποία δεν πρόκειται να μετατραπεί σε ενδιαφέρον, εάν η δυναμική για την μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου δεν μετατραπεί σε πολιτική και εκλογική δύναμη. Τούτο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, όσο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ψηφίζουν τα παραπάνω κόμματα. Αλλά κι αν ακόμα η σημερινή αδιαφορία των υφισταμένων κομμάτων μετατραπεί σε ενδιαφέρον, είναι βέβαιο ότι η συμβιβαστική στάση, οι αόριστες υποσχέσεις, ο πολιτικός συγκερασμός, η απλώς διαχειριστική αντίληψη της εξουσίας, και η κραυγαλέα, στις περισσότερες περιπτώσεις, ανεπάρκεια των στελεχών και των μηχανισμών τους, θα ματαιώσουν την κάλυψη, έστω και του ελαχίστου των απαιτήσεων ενός τόσο σοβαρού ζητήματος.

Το κενό αυτό, ένα κενό πολιτικής εκπροσώπησης του αιτήματος της θεσμικής αλλαγής στον χώρο του οικογενειακού δικαίου, μπορεί να καλύψει ένα νέο κόμμα το κόμμα των μπαμπάδων, το κόμμα της γονεικής ισότητας, το κόμμα των αδικημένων κοινωνικά και δικαστικά.

Α. Την δυναμική βάση του, μια μάζα ανθρώπων που έχασαν τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους, ή που απειλούνται να χάσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους, λόγω του υφισταμένου σήμερα θεσμικού πλαισίου, ή που προβληματίζονται και θέλουν να διασφαλίσουν την οικογένειά τους από την απειλή της διάσπασης και τα παιδιά τους από την απειλή της αποξένωσης. Η κοινωνική βάση αυτή είναι ποτισμένη με την έντονη αίσθηση της αδικίας, και την απαίτηση να «γίνει κάτι» για όλα αυτά. Απαιτεί να παρέμβει η πολιτεία για να αποτρέψει, να διορθώσει, να επανορθώσει το κακό που τους βρήκε ή που τους απειλεί. Ως εκλογική βάση, διαμοιράζεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, και αποτελείται από ψηφοφόρους όλων των κομμάτων. Όμως, εδώ είναι που αναπτύσσεται ένας εξαιρετικά πολύμορφος και δυναμικός πλούτος ιδεών, ο οποίος διασταυρώνεται με τον όμοια δυναμικό και πολύμορφο πλούτο ιδεών που έρχεται από το εξωτερικό, από άμεσες επαφές με τις εκεί οργανώσεις, αλλά και μέσω του διαδικτύου.

Β. Δύο πυλώνες στηρίζονται στην βάση αυτή, και αντλούν από αυτήν την δυναμική τους: ο ένας είναι μια αξιόλογη επιστημονική κίνηση, ιδίως στις επιστήμες της νομικής και των επιστημών της ψυχικής υγείας, σε όλο τους το φάσμα. Και ο άλλος είναι οι συλλογικές μορφές δράσης. Τις έχουμε δει να εκδηλώνονται με μορφές δράσης όπως διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, ακτιβιστικές ενέργειες, εκδηλώσεις και επιστημονικά συνέδρια, καθώς και αλληλοϋποστήριξη, ανταλλαγή εμπειριών, γνώσεων και συμβουλών μεταξύ των μελών. Το επόμενο βήμα είναι η δράση τους μέσα από ένα συγκροτημένο κομματικό μηχανισμό.

Γ. Το κόμμα αυτό μπορεί να εκφράσει πολιτικά την βάση αυτή, και τις κινήσεις που βασίζονται πάνω της, συλλογικούς φορείς και επιστημονικές προτάσεις. Εκφράζει, σε πολιτική πράξη, την κοινωνική βάση διαμαρτυρίας και απαίτησης για μεταρρύθμιση των θεσμών. Εκφράζει την δυναμική που διοχετεύεται, από την κοινωνική βάση, μέσα από τους πυλώνες, στην απαίτηση ενός κόμματος και ενός άμεσου και αυτοδύναμου ρόλου στα πολιτικά πράγματα, στην πολιτική εξουσία, στις πολιτικές αποφάσεις.

Δ. Υπάρχει ήδη η αναγκαία επιστημονική υποδομή, που προσφέρουμε στην κοινή γνώμη και στο εκλογικό σώμα ένα αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό δείγμα δεδομένων, με βάση τα οποία θα αποφασίσει και θα θελήσει να εκφραστεί πολιτικά από εμάς.

Όσον αφορά την θέση μας στο πολιτικό σύστημα, δεν τρέφουμε αυταπάτες. Το εκλογικό σώμα φαίνεται, στην παρούσα συγκυρία, να διασκορπίζεται μεταξύ των υφισταμένων κομμάτων, και να αποκεντρώνεται προς τα μικρά κόμματα, που βλέπουν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις να αυξάνονται. Όμως, αυτή είναι μια τυπική κατάσταση μεταξύ βουλευτικών εκλογών, και κυρίως ενόψει ευρωεκλογών, όπου κυριαρχούν οι στάσεις, οι δηλώσεις και οι ψήφοι διαμαρτυρίας. Στις βουλευτικές εκλογές, όποτε αυτές διεξαχθούν, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, αναμένεται να κατέλθουν με το νέο διαφαινόμενο δίλημμα: «αυτοδυναμία ή πολιτική κρίση», και είναι πολύ πιθανό το εκλογικό σώμα να πολωθεί. Ο βασικός μας στόχος είναι, σε οποιεσδήποτε συνθήκες και αν επικρατήσουν, να αντιπροσωπευθούμε στην Ευρωβουλή και στην Βουλή.

Στο παραπάνω πλαίσιο, εμείς βρισκόμαστε σε ίση απόσταση από όλα τα κόμματα, βεβαίως και από τα δύο μεγαλύτερα «κόμματα εξουσίας». Συμμεριζόμαστε τις θετικές τους απόψεις, κρίνουμε τις αρνητικές. Αλλά, όσον αφορά την πολιτική μας στάση, κυρίως ως πολιτική συνεργασιών, δεσμευόμαστε ότι δεν πρόκειται εμείς να αποτελέσουμε παράγοντα πολιτικής κρίσης. Για να επιτευχθεί ο σκοπός της κοινωνικής μεταρρύθμισης χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, και, στο παραπάνω πλαίσιο, εφόσον αντιπροσωπευθούμε στην Βουλή, θα συνεργαστούμε και θα στηρίξουμε οποιοδήποτε κόμμα δείξει ότι είναι ικανό να κυβερνήσει, με εμάς ή και χωρίς εμάς, με τον ειδικό σκοπό να προωθήσουμε την μεταρρύθμιση που έχουμε οραματιστεί και δουλεύουμε να υλοποιήσουμε.

Η οργάνωση και η δράση του ΣΥΓΑΠΑ εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Στο παραπάνω πλαίσιο, η δράση μας και η συνεργασία μας με οποιονδήποτε τρίτο φορέα, δεν είναι άνευ ορίων. Όλες μας οι ενέργειες, εντός και εκτός Βουλής, όπως και η πολιτική στήριξη που θα επιλέξουμε να δώσουμε σε ενέργειες τρίτων, δεσμεύονται στους σκοπούς μας, από τη μια μεριά στην προώθηση της κοινωνικής μεταρρύθμισης που οραματιζόμαστε, από την άλλη στην υποστήριξη κάθε προοδευτικής, κοινωνικής, αναπτυξιακής ή οικολογικής πρωτοβουλίας ή κίνησης, στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ότι δήλωναν το 2007 !!! Σήμερα κύριος είδε !!!

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Γονική παροχή του ίδιου προς τα παιδιά του αλλά και αύξηση των δικών του περιουσιακών στοιχείων λόγω μεταβίβασης από τη μητέρα του είναι τα χαρακτηριστικά της δήλωσης του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή.
Συγκεκριμένα ο ίδιος μεταβίβασε στα παιδιά του ακίνητο 113 τ.μ. σε οικόπεδο 500 τ.μ. μέτρων στη Ραφήνα, ενώ η μητέρα του Αλίκη μεταβίβασε στον πρωθυπουργό έξι ακίνητα, ένα εκ των οποίων, έκτασης 500 τ.μ., δίπλα στο σπίτι του στη Ραφήνα.
Η βουλευτική αποζημίωση του Κ. Καραμανλή ανέρχεται στα 93.755 ευρώ και με τα λοιπά εισοδήματα των 31.375 το εισόδημά του ανέρχεται συνολικά στα 125.130 ευρώ.
Το εισόδημα της συζύγου του Νατάσσας εμφανίζεται διπλάσιο σχεδόν από πέρυσι, φτάνει τα 15.075 ευρώ, έναντι 8.474,90 στην προηγούμενη δήλωση.
Οι καταθέσεις του πρωθυπουργού είναι 143.857 ευρώ, ένα μέρος των οποίων βρίσκεται σε κοινό λογαριασμό με τη μητέρα του ή τη σύζυγό του,13.495 δολάρια και 516 λίρες Αγγλίας.
Ο πρωθυπουργός διαθέτει ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ύψους 141.200 δολαρίων και από κοινού με την πεθερά του μερίδια 18.654,13 ευρώ της Alpha.
Απέκτησε από κληρονομιά 9.833 μετοχές τής μη εισηγμένης στο Χρηματιστήριο εταιρείας Κτήμα Καποδίστρια, αγόρασε ομόλογα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων προς 111.000 ευρώ, αμοιβαία κεφάλαια της Meryll Lynch προς 33.000 ευρώ, απέκτησε από κληρονομιά 477 μετοχές της Alpha Bank αξίας 11.950 ευρώ, τις οποίες εκποίησε προς 14.720 ευρώ, και 172 του ΟΤΕ αξίας 2.360 ευρώ που τις πούλησε 2.780 ευρώ. Κληρονόμησε ακόμη 337 μετοχές της μη εισηγμένης ΑΚΕΤΕ Α.Ε. τις οποίες δώρισε στον αδελφό του μαζί με άλλες 23.120 μετοχές της ίδιας εταιρείας.
Πούλησε αμοιβαία κεφάλαια της Πειραιώς προς 58.250 ευρώ και ομόλογα της ΕΤΒΑ προς 70.000 ευρώ.
Η σύζυγός του διαθέτει αμοιβαία στην ALPHA 17.754. ευρώ.
Σε ό,τι αφορά την ακίνητη περιουσία του: Διαθέτει διώροφη οικία 275 τ.μ. με αποθήκη 29 τ.μ., σε οικόπεδο 509 τ.μ. στη Ραφήνα, διαμέρισμα 222 τ.μ. στη Φιλοθέη, δύο διαμερίσματα 213 τ.μ. και 35 τ.μ. στην Αθήνα. Μια κατοικία 63 τ.μ. με αποθήκη 83 τ.μ. σε οικόπεδο 2.250 τ.μ., οικία 200 τ.μ., με αποθήκη 100 τ.μ. σε οικόπεδο 430 τ.μ. και ένα αγροτεμάχιο δύο στρεμμάτων στην Πρώτη Σερρών.
Δύο διαμερίσματα 70 και 41 τ.μ. στη Θεσσαλονίκη (το ένα με πάρκιγκ), δύο αγροτεμάχια στην Κύθνο, τεσσάρων στρεμμάτων το καθένα.
Ακόμη, απέκτησε την ψιλή κυριότητα από γονική παροχή μέρους του διαμερίσματος και της αποθήκης στη Φιλοθέη (20 τ.μ. συν 15 τ.μ. αντιστοίχως) και δύο διαμερισμάτων στην Αθήνα (55 τ.μ. και 104 τ.μ.), ενώ την ψιλή κυριότητα αποκτά και επί του ακινήτου 90 τ.μ. της μητέρας του Αλίκης στη Μύκονο.
Το αυτοκίνητο του Κ. καραμανλή είναι 1.800 κ.εκ., ενώ διαθέτει και ταχύπλοο οκτώ ατόμων, μαζί με τη σύζυγό του.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει ουσιαστικές μεταβολές στη δήλωσή του για το πόθεν έσχες και βεβαίως τα εισοδήματά του είναι πολύ χαμηλότερα σε σύγκριση με εκείνα του πρωθυπουργού. Ο Γ. Παπανδρέου μοιράζεται από κοινού με τη σύζυγό του Αντα το σπίτι στο Καστρί, έκτασης 365 τ.μ. σε οικόπεδο 640 τ.μ.
Το μοναδικό του εισόδημα είναι η βουλευτική του αποζημίωση 111.477 ευρώ.
Οι καταθέσεις του ανέρχονται στα 31.300 ευρώ, ενώ δεν διαθέτει μετοχές, ομόλογα ή αμοιβαία κεφάλαια.
Είναι κάτοχος Ι.Χ. αυτοκινήτου 2.000 κ.εκ.
Η σύζυγός του Αντα Παπαπάνου διαθέτει: διαμέρισμα 83,5 τ.μ. στην Πάτρα, από γονική παροχή, την ψιλή κυριότητα του ½ επί κατοικίας 378,5 τ.μ. στην ίδια πόλη, επίσης από γονική παροχή.
Η ίδια μετέτρεψε αμοιβαία κεφάλαια της Alpha Bank αξίας 228.000 ευρώ σε ομόλογα. Δήλωσε εισόδημα 6.950 ευρώ, ενώ οι καταθέσεις ανέρχονται σε 19.520 ευρώ.
Είναι κάτοχος Ι.Χ. αυτοκινήτου 1.400 κ.εκ.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Ουδεμία μεταβολή στην περιουσιακή κατάσταση της γραμματέως του ΚΚΕ, που παραμένει σταθερά η φτωχότερη των αρχηγών. Η κ. Παπαρήγα έχει μοναδικό περιουσιακό στοιχείο ένα διαμέρισμα 90 τ.μ. στην Αθήνα (αγορά του 1981).
Οι καταθέσεις της είναι 165 ευρώ. Η μοναδική μεταβολή που έγινε στα εισοδήματά της προέρχεται από τη σύνταξη που πήρε λόγω θανάτου του συζύγου της Θ. Παπαρήγα από το ΤΣΠΕΑΘ ύψους 20.687 ευρώ.
Τη βουλευτική της αποζημίωση, που ανέρχεται στα 82.545 ευρώ, την καταβάλλει στο ταμείο του κόμματος. Εννοείται πως για μετοχές, αμοιβαία κ.λπ. δεν μπορεί να γίνει καν λόγος.

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ

Είναι ο δεύτερος πιο πλούσιος μετά τον πρωθυπουργό εκ των πολιτικών αρχηγών.
Οι καταθέσεις του ανέρχονται στα 452.600 ευρώ και της συζύγου του σε 62.400 ευρώ. Το εισόδημά του από τη βουλευτική αποζημίωση είναι 82.760 ευρώ και από λοιπά εισοδήματα 34.700 ευρώ. Με το ποσό των 14.000 ευρώ από τη βουλευτική του αποζημίωση ενίσχυσε το κόμμα του. Το εισόδημα της συζύγου του είναι 42.783 ευρώ.
Από τη δήλωσή του προκύπτει ότι απέρριψε ποσοστό που είχε σε οικόπεδο 1.500 τ.μ. στην Τήνο. Ωστόσο παραμένουν στην κατοχή του: διαμέρισμα 61,7 τ.μ. (από αντιπαροχή), το 1/12 ξενοδοχείου συνολικού εμβαδού 1.293 τ.μ. και από κοινού με τη σύζυγό αγροτικό οίκημα 254 τ.μ. σε οικόπεδο 951 τ.μ. στην Τήνο, καθώς και δύο αγροτεμάχια, πέντε και έξι στρεμμ. στα Χανιά.
Η σύζυγός του έχει στην ιδιοκτησία της οικία 190 τ.μ. συν 60 τ.μ. αποθήκη στην Παλαιά Πεντέλη, οικόπεδο 570 τ.μ. κι ένα διαμέρισμα 84 τ.μ. στην Αθήνα, καθώς και διαμέρισμα 180 τ.μ., ποσοστό οικίας και αποθήκης 150 τ.μ. και 100 τ.μ. αντίστοιχα σε οικόπεδο έκτασης 4 στρεμμάτων, αγροτεμάχιο 12 στρεμμάτων όλα στα Χανιά, αποθήκη 35 τ.μ. σε οικόπεδο 240 τ.μ. στο Ηράκλειο και διαμέρισμα 60 τ.μ.

Χρυσές δουλειές ΜΚΟ

Διάφορες ΜΚΟ, και λοιπά άλλα Κέντρα, έχουν αναλάβει εργολαβία την κατάρτιση των ανέργων, των ευπαθών κοινωνικά ομάδων, προκειμένου όπως δηλώνουν να τους παρέχουν τα εφόδια για να βγουν στην αγορά εργασίας και να βρουν δουλειά. Στήνουν προγράμματα κατάρτισης, ροκανίζουν κρατικό χρήμα, και στο τέλος βγάζουν στην αγορά εργασίας «πεπειραμένους ή ψαγμένους» άνεργους. Αποπροσανατολίζουν τους χιλιάδες άνεργους, καλλιεργούν αυταπάτες απενοχοποιούν τον θύτη, το κεφάλαιο και το σύστημα που το υπηρετεί και ενοχοποιούν τα θύματα, δηλαδή τους άνεργους, τους οποίους παραμυθιάζουν πως, τάχα, θα βρουν δουλειά εφόσον καταρτιστούν και μάθουν να ψάχνουν μεθοδικά. Π.χ., το Κέντρο Πληροφόρησης & Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη-Βία «Αντιγόνη» που λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη και λανσάρει το πρόγραμμά του με το σλόγκαν: «Υπάρχουν δουλειές για τις γυναίκες! Διάλεξε τη σωστή ενημέρωση».

Τι κάνουν αυτά τα Κέντρα; Διαφημίζουν τα διάφορα προγράμματα των κυβερνήσεων και της ΕΕ που δημιουργούνται για την προσωρινή διαχείριση της φτώχειας. Και αν δεν υπάρχουν, ζητούν να δημιουργηθούν. Όπως στην περίπτωση του Αναπτυξιακού Κέντρου Νεολαίας «Πρωτοβουλία», που οργανώνει πρόγραμμα κατάρτισης με θέμα τους τρόπους ένταξης των νέων μεταναστών στην ευρωπαϊκή τοπική κοινωνία και την αυτοαπασχόληση των νέων μεταναστών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μάλιστα, επειδή τέτοια προγράμματα δεν υπάρχουν ακόμη, οι εκπρόσωποι του ΑΚΝΕ έχουν υποβάλει αίτημα για τη δημιουργία προγραμμάτων για τη στήριξη της αυτοαπασχόλησης των νέων παλιννοστούντων με τη δημιουργία ευνοϊκών μηχανισμών δανειοδότησης των επιχειρηματικών τους σχεδίων.